İsterdim sana bir buket çiçek almayı
Can suyuyla sulanmış, saf duygularla beslenmiş
Lakin benim çiçeğim yabanidir.
Göz yaşıyla ıslanmış,
Hissiz, duygusuz.
İsterdim sana bir mektup yazmayı
İltifatlarla süslenmiş, özenle yazılmış.
Lakin benim mektubum acıdır.
Kendi kanımla ıslanmış, titreyerek yazılmış
Her bir satırım, uykusuz.
İsterdim sana kapımı açmayı.
Lakin benim kapım kilitlidir.
Acı sözlerle mühürlenmiş.
Fakat kapının dışında bir yabancı var
Her bir zerresi kusursuz.
Kapı ardına kadar açık.
Bir elimde, bir buket, bir elimde bir mektup
Adım atılmasını bekliyor
Sulanmayı bekliyor, okunmayı bekliyor
Kapıyı çalan bir yabancı tarafından
İstemem artık
Ne sulanmayı bekleyen bir buket
Ne okunmayı bekleyen bi mektup
Ne adım atılmasını bekleyen bi kapı
Buketim ezilmiş, mektubum yırtılmış
Kapım ise çalınıp kaçılmış, bir yabancı tarafından.
Ne güzel, duygusu derin ve dokunaklı bir şiir yazmışsın! Hem hüzünlü hem de çok içten…
O içindeki kırgınlık, bekleyiş ve sonunda gelen kabulleniş çok güzel aktarılmış.
Çiçek, mektup ve kapı gibi üç sade ama güçlü imgeyle, insanın umut edip hayal kırıklığına uğradığı o döngüyü çok güzel anlatmışsın. Özellikle şu kısım çok etkileyici:
“Buketim ezilmiş, mektubum yırtılmış
Kapım ise çalınıp kaçılmış, bir yabancı tarafından.”
Bu kapanış, içten bir susuş gibi olmuş. Şiirin bütününde sanki bir sessiz haykırış var.